دلم ،برخاستنی به نگاه می خواهد و گریختنی گرامی از سر ِفریاد. دلم غاری

میخواهد و خوابی سیصد ساله و یارانی جوانمرد .می خواهم چشم بر هم بگذارم و

ندانم که آفتاب کی بر می آید و کی فرو میشود...و ندانم که کدامین قرن از پی کدام

قرن می گذرد.

و کاش چشم که باز می کردم ،دقیانوسی دیگر نبود و سکه ها از رونق افتاده بود .

من آدمی هزار ساله ام که هزاران بار گریخته ام ،به هزاران غار پناه برده ام و هزاران

بار به خواب رفته ام ،اما هر جا که رفته ام ،دقیانوسی نیز با من بوده است .

من خوابیده ام و او بیدار مانده است.دیگر اما گریختن و غار و خواب سیصد ساله به کار 

من نمی آید.من کجا بگریزم از دقیانوسی که در پیراهن من نفس می کشد و با چشم 

های من به نظاره می نشیند و چه بگویم از او که نه بر تخت خود که بر قلب من تکیه

زده است و آن سواران که از پی من می آیند ،نه در راهها که در رگهای من می دوند.

چه بگویم که گریختن از این دقیانوس ،گریختن از من است و شورش بر او،شوریدن بر

خودم ...!

نه ،ای خدای خوابهای معرفت و غارهای تنهایی ،من دیگر به غار نخواهم رفت و دیگر 

به خواب .که این دقیانوس که منم با هیچ خوابی به بیداری نخواهد رسید.

فردا،فردا مصاف من است و دقیانوسم .بی زره و بی شمشیر و بی کلاه،تن به تن و

رویارو ؛زیرا که زندگی نبرد آدمی است و دقیانوس خود .