گاهی وقتا آدم دلش آغوشی برای گریه کردن می خواد و پناهی برای

اشکاش...

اما نمی خواد که اون آغوش مرد یا زن باشه...

می خواد که اون پناه از جنس آسمون باشه!

می خواد که اون محرم ، فقط خدا باشه...و چقدر خوب گفتن که :

سجده ،همون آغوش خداست...

در سجده نزدیکی عجیبی با خدا حس میشه ، انگار سرت روی شونه های

بهترین کس هست و داری زار میزنی و اونم با مهربونی نوازشت می کنه...

خدای مهربونم ؛

بابت نوازشت ممنونم...خیلی سبک شدم...دلم گرفته بود اندازه ی تمام

دلتنگی ها...

چرا گاهی فراموش می کنم که بهترین محرم رو دارم ؟...

معبودم ؛ چه لحظه هایی از عمرم که بی یاد تو سپری شد...

می بخشی ام یا ستار العیوب ؟!